Bitti hoşçakal sözcükleriyle bitebilse keşke her şey...Neden insan karşındakini bile inandırırken kendini inandıramıyor?O ilk baştaki rahatlama duygusu neden sonra insanın içine çöküyormuş gibi oluyor?Ben mi getirdim sonu yoksa o mu koydu noktayı muallak.Zaten neyden eminiz ki bu hayatta?Yaşanmamışlıklar bile beni üzüyor.Ne yaşayabildik ki bir de onlara üzüleyim!Her "Artık yeter!" dediğim zamanın ardından,saniyesinde umut tomurcukları da filizlendi benliğimde.Ne kadar reddetsem de kalbim hep istedi...
Halbuki daha dün bir işaret istemiştim Tanrı'dan.Bu umut yangınına yeni bir gün eklemek ya da bu yangını söndürmek adına.İşaret ilk seçeneği destekler gibiydi veya bilinç altım bana oyun oynadı bilemiyorum.Şu an tek bildiğim şey boşlukta olduğum...Onunlayken de olmuyordu onsuz da olmuyor.Zaten ne zaman benim oldu ki?
Bu gece uyku yok bana anlaşıldı.Aslında uyuyup biraz uzaklaşmak isterdim gerçeklerden ama yatağın içinde bir sağa bir sola dönmekten sıkıldım.Kendime eziyet etmekten de hoşlanıyorum resmen.Kulağımda kulaklık radyoyu açmış yaramı kanatmak için uğraşıyorum ya da gerçek bu eğlenesim yok, her şarkı bana hüzün veriyor...
"İnanmak iste ya da isteme kedinin oynadığı zavallı bir fareydi senin rolün" diyor bana içimdeki bayan doğrucu.Ah sevgi dolu minik fare her seferinde duvara toslamaktan bir türlü vazgeçmeyeceksin değil mi?