Bir gün dershaneden eve dönerken karşılaşmıştım onunla.Tramvayda elindeki bastonuyla iğreti duruyordu kalabalık arasında.Etrafımdakilere sırayla bakıyordum.Sanki o gözüme tanıdık geldi.Herhalde önceden gördüm diye düşündüm.Durağa yaklaşınca farkettim ki bu yaşlı adamla aynı yerde ineceğiz.Kapı açıldı ve ağır aksak adımlarıyla yürümeye başladı.Yürüşündeki aksama geçirdiği felcin iziydi.İçim el vermedi üst geçidin merdivenlerini yalnız başına çıkmasına.Yardım etmek istediğimi söyledim.Biraz mahcup bir tavırla teklifimi kabul etti.Beraber merdivenleri çıktık,üst geçitten geçtik.Yol ayrımına geldiğimizde ne tarafa gideceğini sordum.İsterse evine kadar bırakabilirdim...Şansa aynı yöne gidiyormuşuz da razı oldu.Yine yardımımla yavaş yavaş yürümeye devam ettik.Yokuşu çıkarken yolumuzun üstündeki tatlıcıda durduk.Herhalde dinlenmek istiyor diye düşündüm.Oturduk ve bana beklemediğim bir jest yaptı.Dondurmalı keşkül ısmarladı!Şaşırdım tabi sevindim de.Keşkülümü yerken bir yandan da sohbet ettik.Nerede okuyorum,kaça gidiyorum;o nerden geliyor bunları konuştuk.On beş dakikalık moladan sonra yolumuza devam ettik.Teşekkür ettim ve farkkettik ki aynı caddede oturuyoruz.Hatta kaç yıllık komşuyuz; dedemi ,anneannemi tanıyor.Derken kapının önüne geldik.Beni evine buyur etti.Hatta zili çalıp biz merdivenlerden yukarı çıkarken de karısına, "Bak sana çok cici bir hanım kız getiriyorum" dedi.Karısı, yılların yorgunluğuyla bükülmüş beline rağmen yüzündeki gülümsemeyi yitirmemiş olan pamuk saçlı bir teyzeydi.Beni güler yüzle karşıladı.Oturduk, muhabbet ettik.Şirin teyzem bana her yaşlının elinde kalan en değerli varlıkları olan çocuklarını,torunlarını anlattı.Resimlerini gösterdi bir bir.Kimisi uzakta kimisi yakında oturuyordu.Belki de gelmiyorlardı kim bilir...İzin isteyerek o güzel evlerinden ayrıldım.Caddenin karşısına geçip dedemlerin evine geldim.Hemen o amcayı,beraber gelişimizi,o tatlı armağanı ve evlerinde geçen muhabbetimizi anlattım.Parmağımla dairelerini gösterdim camdan.Dedem onları tanıdıklarını, adamın fotoğrafçı olduğunu söyledi.
Bundan sonraki bayram onlara ziyarete gittim.Beni yine içtenlikle misafir ettiler.Evlerinde yardımcı bir bayan vardı.Teyze zaten dışarıya çıkamıyordu.Bu kısa süren bayram ziyaretinden sonra bir daha uğrayamadım.Zaman geçti.Okul, sınav derken anca yolda amcaya rastlarsam yolda ayaküstü sohbet eder olduk.Üniversiteye başlayınca da iyice görüşemez olduk.Anca pencereden görüyordum onları.Her zamanki gibi mutevazı hayatlarına devam ediyorlardı.Amca pencerenin önünde ufak masada yemek yiyor;sabah gazetesini okuyordu.Arada oğulları geliyordu.Bazen teyzeyi hastahaneye götürmek için çıkartıyorlardı.Geçen gün annem fotoğrafçı amcayı gördüğünü ve karısının 15 gün evvel vefat ettiğini söyledi.Üzüldüm...Annem amcanın da çok üzgün olduğunu vurguladı.Kolay mı 58 yıl aynı yastığa baş koymak...Bir an pişmanlık duydum.Keşke arada yine yoklasaydım onları, iki muhabbet etseydik.Yaz olunca dedemler yazlığa gittiğinden bn de camdaki seyrime ara vermiş; annemlere geçmiştim.O evde olsam farkederdim, önceden öğrenirdim.Neyse...Allah fotoğrafçı amcama sabır versin.Ruhun şad olsun tatlı teyzecim...