Neden severiz ki bir insanı?Bize güven verdiği için mi.Onu görünce kalp atışlarımız hızlandığı için mi.Yoksa yakışıklı olduğu ya da güzel olduğu için mi.Hepsinden biraz olabilir.İnsanları kimi zaman tanımadan sevdim, kanım kaynadı resmen.Bazen de tanıdıkça sevdim huyları, meziyetleri hoşuma gitti.Kadın erkek genç yaşlı eğer bir insan arkadaşım daha ilerisinde dostum diyorsam benim için olay bitmiştir.Artık o benim bir parçam olmuştur kendimmiş gibi sakınır severim.Ama karşımızdaki ne derecede sever bizi bilemeyiz öyle ya herkes canım dediğine canıymış gibi davranmaz çünkü.Belki de aşırıdır benimkisi ama bu böyle huyum kurusun değiştiremiyorum.Her duyguyu içimde coşkun bir deniz gibi yaşıyorum.Seversem gözüm bir şey görmüyor sinirlendiğimde taş taş üstünde bırakmıyorum sevincimde tüm dünya da benle beraber mutlu oluyor.
Bugün çok üzüldüm; üzülmek az kalır hatta acıdan kıvrandım diyebiliriz çünkü bir parçam bana ihanet etmişti,beni aldatmıştı.İnsanlar çoğu zaman aciz kalır bu hayat oyununda.Planlar kurarsınız her şeyi hazırlarsınız tam oldu diyecekken bir de bakarsınız ki her şey mahvolmuş.Bin bir emekle ördüğünüz o kale yerle bir olmuş bir rüzgarla şaşarsınız nasıl olduğuna ve o çaresizlik anında hiç bir şey yapamazsınız.Kızarsınız ama kime?Rüzgara kızmak ne fayda getirir ki…sonra kendinize dönersiniz iğnesini kendine batıran akrep gibi.Başka çareniz yoktur kapana kısılmışsınızdır.Ancak kendimizi yıpratırız çünkü bir şekilde içimizde birikenleri boşaltmamız gerekir.Bu boşalma anlarını çok yaşadım ağlamaktan gözlerim hastalandı,deli gibi bağırmaktan sesim kısıldı.Gidip o hain rüzgara hesap sormak da dindirmedi öfkemi.En sonunda anladım eğer akıntıya kapılmışsak çırpınmak boşuna.Sadece rüzgarı affedersek diner içimizdeki acı.Fırtına geçer ve artık daha dikkatli daha özenli yaşarız hayatı.