Artık içimdeki çanın sesi duyulmamaya başladı.Duyarlılık çanı...Etrafımda olan ve beni ilgilenditren her şey öyle uzaktan geliyor ki kulağıma,hissetmiyorum bile.Kim,ne,ne zaman,neden?En çok da neden sorusuyla kavga etmişimdir.Çanın zilini titreten meşhur neden.Sinirlerimi alt üst eden neden.Asiliğin baş gösterdiği anarşist soru!Kendi içimde bir baş kaldırışın simgesi.Patlayan bir denizi kıyıya vuran dalgalarla anlarsak;içimdeki isyanın neticesi de gösterdiğim öfke ve çaresizliktir.Kaç defa daha sorsam da aynı soruyu,hiçbir şey değişmeyecek.Çaresizliğin verdiği kahredici acıyla uyuştum.Kalakaldım akıp giden zamanın ortasında.Etrafımdan hızla kayan her ne varsa söylenen sözler,siluetler onları boş gözlerle uğurluyorum sonsuzluğa.Elimden gelen tek şey bu trajikomik merasim.Bunu da kendi içimde düzenliyorum.Ağzımdan sadece "bana ne!" sözü çıkıyor...